نازم آن زاده ی فصل سرد را
آن نازنین نگار رخ زرد را
آن گوهر کم یاباب پر زر را
آن دل داده ی بی قلب را
آنکه هوش ز سرم میبرد
آنکه رنگ ز رخ زردم میبرد
آنکه نگفته میخواند حرف دل را
آنکه نشنیده میدهد جواب دل را
آن بی مرامی ک با مرامم میکند
آن که دل نداده جفا میکند
آن پرستوی فصل سرد را
آن مهاجر بی برو برگشت را
آنکه زنده کردعشق و ز گورش برد
آنکه اشکم را دیدو …
باران بزن ک نمایان نشود شوق چشمانم
باران توبزن مگر من گریانم
توبزن برچاله گونه ام
من همان باران دیده من همان ویرانه ام
اشک چشمانم ک از شوک تصویر چشمانش نیست
باران من دگر تصویر خود درچشمانش پیدا نمیکنم
سهراب بیا،بیاو بگو چشم هارا باید شست
اما من باهرنگاهی ،ک نگاه میکنم تصویرها عوض شده ان
ب گمانم در عصر من چشم ها را نمیشویند
میدانی سهراب دل ها را میبرند
جوری دیگر عشق میورزند
هوای بارانی خراب میشود
وانسان های عصرم تنها میمانند.
نویسنده: مژگان کامرانی
آثار خانوم کامرانی را در این لینک دنبال کنید.
ما را دنبال کنید
👌👌👌🙏🙏🌹🌹
❤❤❤